I wore black on St. Germain des Pres...

Возевме со саати. Бескрајни патишта на кои пораснав. Молчевме.

Песнава почна да свири. Ме праша. Како се вика. Реков, не знам. Знаеше многу добро како се вика песната. Ама сепак ме праша. Повторно. Како се вика. Кажи ми.

St. Germain…нешто.

Ех нешто, знаеш точно како се вика.

Добро деее и ти знаеш.

Сакам ти да ми кажеш, што пее дечково?

I wore black on St. Germain des Pres. Така нешто... изговорив мрзеливо со силен македонски акцент.

Ама изговори ми го убаво, на француски. Тешко ли ти е?

Тешко ми беше. Тогаш. И секогаш. А ти толку сакаше да ме слушнеш како зборувам француски. Ти ме научи на почеток да зборам француски и толку многу го сакаше јазикот што потоа секој пат ме тормозеше со прашања чиишто одговори многу добро ги познаваше. Ама сакаше да ме чуеш мене. Се гордееше со мојот француски. А мене толку многу ме мрзеше. Сакав само да ја слушам песната и ништо повеќе. А ти ме научи, и јас така ти возвраќав. Со мрзеливост.

Je cherche, tu cherches, il/elle cherche, nous cherchons, vous cherchez, ils cherchent.

Првиот француски глагол кој го научив благодарение на тебе. А тогаш, не ме мрзеше да го повторувам и десет пати.

Сега ја слушам повторно песнава. И зборувам француски секој ден. На глас. Убаво, да ме чујат и да ме разберат. Ми недостига Париз. Секогаш кога одам таму седнувам на St. Germain des Pres, песнава ми свири во глава а јас нарачувам вино и замижувам. Мислам на тебе и на тие мрзливи моменти кога не сакав да ти зборувам француски. А ти толку беше горд на мене. А јас ти го уништував секој атом среќа која ја чуствуваше кога и да ме зачуеше дека зборувам француски.

Еднаш ми рече. Сон ми е да одам во Париз. Ама заедно да одиме. Ќе ја земеме и мајка ти и ќе шетаме. Низ St. Germain des Pres.

Јас отидов толку пати. Но со тебе никогаш. И секогаш колку и да ме болат нозете од чекорење, колку и да е преголем градот за мене, наоѓам време да поминам низ тој славен булевар. За да го живеам твојот сон. За да оживеам дел од тебе...во мене. Со мене.

Знаеш што? Лажам. Ми недостигаш ТИ! Не ми недостига Париз. Не ми недостига ни она глупаво клише кое го правам кога сум таму. Побогу секој турист завршува на St. Germain des Pres.  

Сега не ме мрзи да зборувам француски. Но ти повеќе не ме слушаш. А толку би сакала да ти кажам.

Со убав француски акцент, на глас, за да ме чуеш.

St. Germain des Pres. Ме слушаш? St. Germain des Pres….

St. Germain des Pres

Бев...

Бев среќно дете. Посреќно од илјадниците прскалки за Нова година. Или од илјадниците бакнежи дадени за илјадарче или...за пијачка.

Имавме толку малку, а имавме многу. Затоа што се имавме едни со други и никогаш не се напуштавме.  Не знаевме кај сме, а секогаш се наоѓавме кога сакавме. Толку далечни а толку блиски. Во ластикот секогаш имаше место за сите. Едно време замислував дали би можеле да го растегнеме за да може да ја опфати целата планета и сите да не собере внатре.

Наивно. Глупаво. Детски. А сепак толку убаво. И потоа се случи она – пораснавме.

Денес ластикот изумре. Дегенерирани мозоци на денешницата. Се прашувам од кај излегоа? Не ќе да се од моје маало. Можеби таму во тоа маало не знаеле за дружење. Ниту за ластик. Ниту знаеле што значи братска делба. Разбирај, на еден мајка му му мачка лепче со еурокрем и го дели тоа едно лепче со десет деца.

После не пцуе. Ама секако се сакаме, нели?

Дајте ми ластик да им покажам љубов на луѓево. Заборавија да живеат завиткани во мувлата на сопствените псеудо-животи. Живееш ама срцето ти е студено како замрзнати батаци извадени од фрижидер пред 2 секунди. Другарка ми би рекла, од дубокото...

Проблеми еден куп а ниеден реално постоечки. Станавме џанаци на сопствените заблуди. Всушност ништо не те мачи. Само изводиш. И ти се допаѓа митот да си маченик. О грчка митологијо, воскресни!

Лепче со еурокрем, може ли? Јас ќе ти го дадам од се срце, само не биди глуп и разбуди се. Светов те чека да играш ластик. Сеедно е со кого. Само играј...и не престанувај.

Еднаш прашав.

„Што славиш?“

Ми одговорија

„Славам што сум жив.“

Си помислив...камо вака секој втор да размислуваше, ќе имавме виножита над главите секој ден. Можеби боите се илузија. Но мојот свет не е црно-бел. И фала богу што е така.