Кога е зима, си викаш, кога ќе залади? Па зима е! Кога ќе залади, дај нека се стопли, ѕивра е! Не се трпи. Не се искача. Не се стои. За седење уше помалку. Ладно е бе, ладно еј! Се смрзнав. Маживе изгубија димензии. Леонардо ди Каприо у ладна вода! Јас, ко жена, уште малку и ќе сечам дијаманти. Нема смисла бре!
Кога е суво, дај нека падне снегот, нека покрие сивилава! Кога ќе падне, аман од него, не може нигде да се стигне на раат, се лизгаш, едвај одиш, ни игла штикла не ти помага, ни санка, ни ќеса за под г’з, ни сообраќајот функционира, нит гуми имаш сменето, нит нишо! И пцуеш после 2 дена и снег, и бело, и зима и све. И викаш, дај бре нека пркне пролет.
Ќе пркне пролет и пцуеш цреши, па брези, па јаболки, па липи, пошто си алергичен. На полен, сестро, на полен! Сонцето ти смета. Ни српска слога, ни цвикера не те спашава. Киваш толку често што у старт на кивачкиот маратон на првото „на здравје“ викаш – не мора. Алергија е! Не осеќаш мирис, немаш никаков вкус на јазикот. А богами и очите ти солзат, нит шминка можеш да ставиш, нит ништо. Изгледаш ко набабрена, расипана жолто – црвена пиперка ајварка. За ништо не те бива! Те викаат на кафе на првото пролетно сонце и викаш – не можам, едвај дишам, а и кафе не можам да пијам. Не дај боже некое памучно цветче од тополче да ти се заплетка у ноздрва. Ау! Рафали на пцовки до цел свет. И пцуеш и пролет, и цвеќиња, и птичици, и ветер, и све! И си викаш, аман лето доаѓај да ме спасиш.
Ете го и летото. Доаѓа. Првите денови уживаш си викаш – добро има ли нешто боље од ова? Едвај две парчиња облека да носам, супер ми е, сонце ме грее, а и тенот ми изгледа топ. И ете. Почнува пеколот. Прво е 30. Па 35. Па 40. Па слушаш на вести – утре ве очекува спарно и жешко време, се препорачува да не излегувате доколку не морате. Се потиш. Ама екстремно. Не можеш ни да гушнеш, ни да бубнеш, ни да си физички активен, ни ништо, затоа што испод мишке, ризик јак, иде Нил. Каков ми ти црни Дунав?
Се сеќавам идевме за Охрид еднаш со другар. Со кабрио. Првин си викаш, филмски! После ти текнува дека тргнуваш во 12 на пладне, а во Скопје пекол. Мислам, дечки, август беше, да не се лажеме. Сериозно – пекол! За 5 минути го проколнував и „филмското“ кабрио на другар ми, и сонцето, и паметот да тргнеме у „најубавото“ време и се. Се лизгаш и лепиш и изгледаш баш – привлечно. Супер привлечно!
Е тоа ми беше муабетот. Се лепиш! Охо ти завидува на силата. За прв пат у живот следиш степен на зрачење и колку е штетно сонцето. Пцуеш бетон и асфалт. Пцуеш паркинзи и пцуеш ветер у лето. Се осеќаш ко некој со фен да ти дува у фаца, и пцуеш, па се потиш па пак пцуеш. Климата одамна не помага. Се чудиш, како ли им било на нашите кога имале на избор – зелена, или црвена платнена ролетна? И цел ден ко крт си живееш у мрак, затоа што да пуштиш макар еден зрак сонце е еднакво на самоубиство! Под жешкото сонце. Ха! Едвај чекаш да отидеш на одмор. Сонцето те пече па се криеш да не те доиспече ко лигња на жар. А толку многу го очекуваше. Се мачкаш вечер со кисело млеко и пак пцуеш. Си викаш, нека пројде летово, нека дувне ладен ветер, аман испоцркавме, природо спашавај. И доаѓа септември, октомври. Почнува да дува. Не престанува, дува и понатаму и почнува и да грми и да врне. Врне, грми и ти дува лисја у фаца. Ладно ти е. Се мислиш у кој момент ќе те дигне у вис и ќе почнеш да изиграваш локална Мери Попинс. Сиво е и тмурно е. Ти се плаче и како солиден метеопат со тапија, паѓаш у тешки депресии. Не искачаш. Го ставаш светот околу тебе на игнор и кенкаш цело време.
Не можам. Ама не можам ме разбираш не можам. Ептен сум даун. Тињаст период е шо да праам.
Си викаш, шо и да е само нека има сонце. И доаѓа сонцето, доаѓа и зимата. На термометарот живата паѓа, стига до нулата, и продолжува и почнуваш да се тресеш. Солидно да се тресеш. Нит цигарче да запалиш ко чоек нит ништо.
Лицето не си го осеќаш, оно – ко да не е твое, а после подолга прошетка колениците ти се набабрени од студот. Имаат и зошто, минус 14 е! Према чика Целзиус!
И пцуеш и зима и све и си викаш, барем да паднеше снегче, ќе беше полесно, а ова?
И паѓа снег. Пишуваш статус на Фејсбук најпрвин од воодушевување а наредниот ден почнуваш да го пцуеш и снегот, и белилото и се што е поврзано со него.
Нешто ко вицот за Канада. Супер земља. Али ово бело говно још увек пада!
И идеш на интервју за работа на кое сосема оригинално и дотогаш нечуено, те прашуваат – знаете ли што точно сакате во животот?
И ко шо ти е јасно каква временска прогноза сакаш да избереш, толку многу ти е јасно што очекуваш од животот.
Па ја би рекла, пензиите да ги покачат и да стигнат на време и се разбира, Македонија да се интегрира во Европа.
А у меѓувреме си мрчиш. Ама што е битно што мрчам?! Пошто додека мрчам, живеам! Така некако идеше таа паметна реченица со дишењето и надежта.
Него, сериозно, пролет ќе пркне ли некад а?
No comments:
Post a Comment