Глупаво ме мамиш. Наивно ти се давам.

Ме мамиш.

Ме галиш.

В постела долго го слушам твојот шепот. Иако не си во неа.

Горчливо ми е кога не си тука.

И чајот е поцрн од вообичаено.

Ти си мојот коњ на белиот принц.

Ти си желето на мојата Ресана.

Ти си откинатата жица без која чадорот не ме штити пред дождот.

Ти си мојот тивок мувач.

Ти си мојот посакуван маж.

А сепак немаш машки полов орган. Ниту женски.

Ти си средно како турското кое го пијам.

Ти си благо како млекото кое го мешам со црното кафе.

Со тебе и во тебе и зимата е како мед со цимет.

Одличен учител, совршено засолниште.

Ги чуваш сеуште моите тајни дури и оние за кои не знаат другарките.

А ние жените сме проклети со нашето зборување.

Скопје. Со толку многу недостатоци а сепак толку многу совршено.

Недостигаш и болка е колку многу те чуствувам дури и кога не си тука а јас не сум во тебе.

Сликата е позајмена од Самир Мемедов.