Кој лапа...

Кој лапа...блазе си му.

Лапање е институција. Не еднаш сум рекла.

Седиме со другарка ми кај неа, растегнати и раскенкани на тросед и гледавме се сеќавам некој си сериски за факултетлии. Што да не?! Глумците имаат солидно 30че а глумат 20годишњаци. Се јаде.

Нејсе. Офкаме и стенкаме за главниот лик кој изгледа проклето добро, таман толку добро да се испозаљубиш платонски во истиот, и тој ја залапува главната мома во истоимениот сериски. И....се лапаат. Сркаме наизменично кафе јас и другарка ми а овие мислиш крајниците ќе си ги извадат секој момент.

Воздишки и лапање. Целата епизода се претвори во еден огромен лапачки маратон испреплетен со класичните филмски реченици на Америте – ако сакаш душо, ќе те почекам, не мора да брзаме.

И додека двајцава се воздржуваат од сексуални задоволства затоа што правилно било по амерички стандард да се чека, се лапаат ли лапаат. Другарка ми воздивнува и вели – ееех лапање, колку е јако! Колку само се преценети врските а колку е потценета првата фаза на секоја една врска.

Морам да признаам дека на некој начин беше сосема во право.

Ми текнува на првото лапање. Креле, некојасиодделенка бев. Први симпатии, ти се свиѓа овој, ти се свиѓа оној, косата на тој таму му била густа, а на оној слатко виткана, на третиот симпатично бушава и ти доаѓа желба да лапаш. Кој би рекол дека небитна ствар као коса на некој дечко ќе ти создаде невиден апетит за – лапање.

Другарка ти ти бута со сила лижавче во уста и врти со него. Едвај пропелтечувам – а бре што правиш?!

- Ќууути и врти со тоа јазикот. Ова ти е припрема за лапање.

И така јас прв пат лапав – лижавче. Со вкус на вишња ако веќе морам да прецизирам. А не морам.

И до ден денешен ме скокотка помислата какво ли беше чуството да лапаш и само да лапаш, без да продолжиш со ништо друго после лапањето? Те носи во парк, ти купува сладолед, од куртоазија шета со тебе некој час, два. Прашања како кој ти е омилен глумец, глумица, спортист или книга се ептен бонус. Па те носи на некоја темна клупа, те зграпчува и – те лапа. Пиштоли пукаат, преку фармерка или преку тренерка (уште поарно) чуствуваш ерекции, радости, возбуда, се на едно место и додека истата таа ерекција ти ја скокотка ногата, бутчето, што и да е...лапаш и среќна си што в’тиш со тоа јазикот.

Утредента јазик те боли, усните ти се црвени, во време кога кај мажите се јавува прв пубертетлиски брк и брада, дури и брадата ти е цела црвена од гребење, по некое шљивче на вратот. Ма јок. Не те тангира апсолутно ништо – се смееш напукана со ендорфини и си велиш – леле колку сум лапала вчера еј!

Лапање може да ти е и извор на разочарување и може сериозно да доведе до тажечки жалопојки и кукумјавчење од страна на девојките.

- И замисли играме стискавац синоќа на сентиш, ме гушка, ме гали и не ме залапа идиотот еј! Свашта!

Евентуално.

- Лапаше вчера?

- Не бе! Ништо. Тапа.

Или.

- Добро ли лапа?

- Ау тапа е еј! Се лигави, не знае да врти со тоа јазикот, добро бе, со лижавче не ли го спремил никој?!

И конташ дека вечерта не е успешна затоа што никој не те залапал евентуално и да биднало, било лошо ко јадењето кое ни го правеа во градинка.

Кај мажите муабетот во стилот на Тоше.

- Шо бе шо не ми дае да ја залапам? Сум лапал у Булевар, сум лапал у Манда, сум лапал...у Булевар два пути ај шетај!

Евентуално.

- Вчера лапав една риба.

- Добра беше?

- Топ.

И ден денес лапање ми е мене институција. Алфа и омега, движечка сила на адреналински подвизи, предигра. Не бакнување, не љубење, не бацување, не лигавење, просто, сељачки речено, искрено мислено, заносно, возбудливо – лапање.

Носталгија бре носталгија. Па се криеш да не те видат родителите. Едвај чекаш да го видиш за да го залапаш. Едвај чекаш да се сокриете во школското купатило за да се лапате. Колку треба да е голема возбудата за да не ја забележиш онаа ужасна смрдеа а за врева по ходниците да не зборувам и упорно да лапаш?

Фино бе, што знам.

И фино е кога избегнуваш ќебапчиња, кромид, лук затоа што знаеш или барем претпоставуваш дека – ќе лапаш.

Не го потценувам до ден денес и не го изоставувам никако.

Или толку ли станавме возрасни и зафатени со секојдневието што го убивме комплетно детето во нас, да не речам пубертетлијата кој ни носи фино скокоткање во желудникот?  

Лапање, институција е, јас ви кажувам. Кој лапа....блазе си му. Сериозно.